«οι αριθμοί ευημερούν, οι Ελληνες πένονται»

Γνωστό το «οι αριθμοί ευημερούν, οι Ελληνες πένονται» του αείμνηστου «Γέρου της Δημοκρατίας». Πιο σύγχρονη και… τεχνοκρατική εκδοχή, η περιβόητη «δημιουργική λογιστική», που με τα τερτίπια της «μειώνει» ελλείμματα, δημόσιο χρέος, ανεργία, αλλά και «αυξάνει» ρυθμούς ανάπτυξης μεταφέροντας από προηγούμενες χρήσεις ή… προβάλλοντας στο μέλλον ευκαιριακές ευνοϊκές συγκυρίες. Και μετά, «αποκαλύπτονται» μεγάλες δημοσιονομικές αλχημείες, εξαγγέλλονται «απογραφές» για να αποδείξουν τη μαεστρική λαθροχειρία των προηγουμένων –και στη συνέχεια και από τους «αποκαλύπτοντες» χρησιμοποιούνται ξανά-μανά οι ίδιες ή παρεμφερείς μέθοδοι, για να «μαγειρευτούν» στοιχεία, να αποδειχθεί (και να διαφημιστεί…) η δική τους «ειλικρίνεια και επάρκεια». Τα ’δαμε, τα ζήσαμε, τα πληρώσαμε, μιθριδατίσαμε και καταλήξαμε να θεωρούμε τέτοιες μεθοδεύσεις συνήθεις (και το χειρότερο: αποδεκτούς!) όρους του έρμου «πολιτικού παιχνιδιού».

Ας πούμε «εντάξει» με αυτές τις «συμβάσεις» – έτσι κάνουν όλοι! Πέραν τούτου, όμως, πέρα από τη δημιουργική λογιστική και τη λατρευτική (ή καταδικαστική – ανάλογα με τις «ανάγκες») χειραγώγηση και τα παιχνίδια εντυπωσιασμού με τους «δείκτες», η δυσάρεστη αλήθεια είναι πως στο πεδίο της πραγματικής οικονομίας και πίσω από τους όποιους δείκτες και τις στατιστικές αναφορές, υπάρχουν άνθρωποι. Που βιώνουν καθημερινά την πραγματικότητα. «Γκαλμπρέιθ του οίκου τους», γνωρίζουν καλύτερα από όλους τους «ειδικούς» και «αρμοδίους» το ποια είναι η ρεαλιστική αντιστοιχία των δεικτών με τους ίδιους και τα προβλήματά τους, κινούμενοι στο οικογενειακό και φιλικό τους περιβάλλον, ξέρουν από πρώτο χέρι αν «η ανεργία σημείωσε αισθητή κάμψη…», έχουν πικρή πείρα από την αγοραστική δύναμη του μισθού και της σύνταξης πέρα και άσχετα με τις επίσημες εξαγγελίες περί «τόσης αύξησης του πραγματικού εισοδήματος…». Οι «ειδικοί» κάνουν υπολογισμούς με «μεθόδους» στα κομπιούτερ, ο κοσμάκης κάνει καθημερινά τους δικούς του, στο «τόσο για λαϊκή, τόσο για σούπερ μάρκετ, τόσο για λογαριασμούς, τόσο για φάρμακα, τόσο για νοίκι – στο μείον είμαι πάλι!».

Οι εφημερίδες και τα ηλεκτρονικά μέσα φωνάζουν (να δεχθούμε: με δόση υπερβολής ενίοτε…) πως οι τιμές αυξήθηκαν μέσα σε έναν χρόνο μέχρι και 25% στα βασικά είδη της καθημερινότητας. Από την άλλη, τα επίσημα στοιχεία κάθε τρεις και λίγο μιλάνε για «μικρές» αυξήσεις του πληθωρισμού, από μήνα σε μήνα ανεβασμένου κατά κάποια δέκατα της μονάδας – να είναι σίγουρα και τα ΜΜΕ και οι «επίσημοι», πως ο κόσμος (και κυρίως με τα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα) έχει κάνει… πολύ ειλικρινέστερους και ακριβείς υπολογισμούς· είναι ο μόνος, άλλωστε, που ούτε να «εντυπωσιάσει» έχει συμφέρον ούτε να συγκαλύψει την πραγματικότητα…

Δεν χωράει αμφιβολία, πως το μεγάλο «μπαμ» στην ακρίβεια, έγινε με την καθιέρωση του ευρώ και την πλήρη ανετοιμότητα και ανοργανωσιά της πολιτείας να θεσπίσει και να κινήσει εκείνους τους (δυνατούς και λειτουργικούς) μηχανισμούς, που θα απέτρεπαν αποτελεσματικά τις… πονηρές «στρογγυλοποιήσεις», τις ξαφνικές και πέραν πάσης δικαιολογίας αυξήσεις στις τιμές πάνω στην αναμπουμπούλα της μετατροπής της δραχμής σε ευρώ (ούτε καν τη στοιχειώδη πρόβλεψη να αναγράφονται υποχρεωτικά και για μεγάλο χρονικό διάστημα οι τιμές και σε δραχμές και σε ευρώ δεν έκαναν – υποχρεώθηκαν απρόθυμα και χωρίς ελεγκτικούς μηχανισμούς να το εξαγγείλουν όταν τα πράγματα είχαν ξεφύγει για τα καλά – γιατί άραγε;) και την απροκάλυπτη, ξετσίπωτη αισχροκέρδεια στην οποία επιδόθηκε η συντριπτική πλειοψηφία του εμπορικού κόσμου…

Αλήθεια είναι, επίσης, πως η πολιτεία, ακόμη και όταν το ευρώ (που έκανε το «100στάρικο» σε χρόνο μηδέν… 340 δραχμές!) το είχε σε μεγάλο βαθμό συνηθίσει ο κόσμος, πάλι επιδεικνύει (επικαλούμενη τις… αρχές της «ελεύθερης αγοράς» και του «υγιούς ανταγωνισμού» – πιάσ’ τ’ αυγό και κούρευτο!) απαράδεκτη ολιγωρία στο να ασκήσει τον αυτονόητο εποπτικό και ελεγκτικό της ρόλο (είπαμε, «λιγότερο κράτος», όχι… «καθόλου κράτος»!), να πατάξει την αισχροκέρδεια, που ακόμη και στην «ελεύθερη αγορά» αποτελεί αδίκημα, να κινητοποιήσει με τρόπο αποτελεσματικό τους μηχανισμούς που διαθέτει (επιτροπές ανταγωνισμού, «ανεξάρτητες» αρχές και πάει λέγοντας…), να διαλύσει τα καρτέλ και τα ολιγοπώλια που… βασιλεύουν και διαφεντεύουν ασφυκτικά την (κατά τα άλλα!) «ελεύθερη αγορά», εξαφανίζοντας όλες εκείνες τις νομιμοφανείς στρεβλώσεις της που αναπόδραστα βάλλουν κατά του καταναλωτή.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς… ειδικός! Μια βόλτα στα διάφορα σούπερ μάρκετ θα του ανοίξει πάραυτα τα μάτια για το ποιες είναι οι 8-10 εταιρείες ανά κλάδο (αλλά και, γενικότερα, οι πολυεθνικοί κολοσσοί που δραστηριοποιούνται σε πολλούς τομείς ταυτόχρονα) που ελέγχουν και κατευθύνουν προσφορά – ζήτηση και τιμές. Και δεν πάνε να λένε για «ελεύθερη αγορά», «ευρωπαϊκές οδηγίες» και… πράσινα άλογα – μια σοβαρή και υπεύθυνη πολιτεία που ΘΕΛΕΙ να προστατεύσει το (έτσι και αλλιώς χμαηλότερο σε όλη την Ευρώπη) οικογενειακό εισόδημα από την αισχροκέρδεια και την αλητεία, έχει πολλά (και «άλλα» αν χρειαστεί!) μέσα για να το πράξει αποτελεσματικά!

Μπήκαν… καβάλα στην «ελεύθερη αγορά» και τη «λειτουργία του ανταγωνισμού» (όπως… στο γάλα, ας πούμε;) και πανυπόπτως απεμπόλησαν την αυτονόητη υποχρέωσή τους ως υπεύθυνοι κυβερνήτες να ενεργούν με τέτοιο τρόπο ώστε να προασπίζουν από την αισχροκέρδεια τους ανυπεράσπιστους και κακά αμειβόμενους πολίτες. Και ως… «μέτρο», αρκούνται στο να μαγειρεύουν τους «δείκτες» – τα χάλια τους! kath