Ευχαριστώ, δεν θα πάρω!

Δεν χρειάζονται τελικά ακραίες αντιδράσεις του τύπου «απαλλοτρίωση» προϊόντων από σούπερ μάρκετ και διάθεσή τους, από τους ακτιβιστές, δωρεάν στην κοντινή λαϊκή αγορά, όπως συνέβη την περασμένη εβδομάδα σε ένα χάπενινγκ, που φέρνει στη σύγχρονη εποχή της ακρίβειας κάποια γεύση από τον… Ρομπέν των Δασών. Ούτε είναι ανάγκη κάθε γειτονιά της Αθήνας και των άλλων πόλεων να μετατρέπεται σε σύγχρονο… δάσος του Σέργουντ, όπου θα κρύβονται οι «λαϊκοί ήρωες» που θα αρπάζουν προϊόντα από τα ράφια και θα τα μοιράζουν δωρεάν, σε μια ιδιότυπη πρακτική ανακατανομή του εισοδήματος. Μπορούμε μόνοι μας, όλοι οι καταναλωτές, να δώσουμε το σαφές μήνυμα της αντίδρασης κατά του φαινομένου της ακρίβειας, πίσω από το οποίο σε μεγάλο βαθμό κρύβεται από τη μια η αισχροκέρδεια κάποιων βιομηχάνων και εμπόρων, και από την άλλη η ανεπάρκεια και αναποτελεσματικότητα του κράτους…

Υπάρχουν καταναλωτικές ανάγκες (δεν μιλάμε για συνήθειες…) ανελαστικές – σύμφωνοι. Ακόμη και αυτές, όμως, μπορούμε μια χαρά, με σχετικά μικρό «κόστος» να τις περιορίσουμε στο ελάχιστο δυνατόν, να αγοράσουμε λιγότερο δηλαδή ή να τις υποκαταστήσουμε με παρεμφερή είδη, φθηνότερα, προκειμένου να δείξουμε (και, ίσως με τον μόνο τρόπο που «πονάει»!) σε όλο το κύκλωμα παραγωγής – μεταποίησης – εμπορίας, την ενεργό αντίστασή μας στο κύμα ακρίβειας, που ολοένα και διογκώνεται και απειλεί να πνίξει ιδίως τα χαμηλά εισοδήματα (τώρα τελευταία, όχι μόνο δε…) τους έτσι κι αλλιώς «στενούς» οικογενειακούς προϋπολογισμούς.

Παγκόσμιο το φαινόμενο – σύμφωνοι. Μόνο που στην Ελλάδα της υπερβολής και της ασυδοσίας «αβγάτεψε». Το παραδέχθηκε, με κάποια καθυστέρηση και η ίδια η κυβέρνηση που κατέφυγε ετεροχρονισμένη στη «λύση» (για πόσο καιρό – και μετά;) της πάλαι ποτέ χαρακτηρισμένης από την ίδια ως «σαχλαμάρα», «συμφωνίας κυρίων» για τη συγκράτηση των τιμών, το δείχνουν κατά τρόπο αναμφισβήτητο και τα συγκριτικά στοιχεία που δημοσιεύονται, από τα οποία αποδεικνύεται ότι στον τόπο μας οι τιμές ανέβηκαν δυο και τρεις φορές πάνω από τις αντίστοιχες αυξήσεις στην Ε.Ε. Την ίδια ώρα, οι ισολογισμοί τόσο αρκετών παραγωγικών επιχειρήσεων που παράγουν προϊόντα, όσο και αρκετών εμπορικών που τα πωλούν, δείχνουν το… παράδοξο, οι αυξήσεις των κερδών να είναι τριπλάσιες και πενταπλάσιες της αυξήσεως των πωλήσεων. Δεν μπορεί, «κάτι» θα πρέπει να συμβαίνει…

«Κάτι», που είχε κάθε λόγο να ψάξει (αν μη τι άλλο…) η υπεύθυνη και ευαίσθητη πολιτεία, που ναι μεν ομνύει στην «ελεύθερη αγορά», αλλά δεν μπορεί παρά να γνωρίζει πως ακόμη και σ’ αυτή την αγορά η αισχροκέρδεια διώκεται. Δεν το ’κανε η πολιτεία, το ’καναν οι… ευρωπαϊκές στατιστικές αρχές, το ’καναν τα ΜΜΕ της χώρας μας με δικές τους συγκριτικές έρευνες, το ’κανε και το ΕΒΕΑ, που συνέκρινε τις ελληνικές τιμές με τις αντίστοιχες (για τα ίδια προϊόντα, δηλαδή) του Βελγίου, της Αυστρίας, της Γαλλίας και της Ισπανίας και… «αποκάλυψε» πως (ας αφήσουμε τ’ άλλα) στο γάλα, το αλεύρι, το ψωμί, τα αρτοσκευάσματα, οι… ιθαγενείς πληρώνουμε πολύ ακριβότερα. Το ίδιο συμβαίνει (πάντα κατά την έρευνα του ΕΒΕΑ) σε μια μεγάλη κατηγορία προϊόντων πολυεθνικών εταιρειών, όπως αναψυκτικά, χαρτιά οικιακής χρήσης, τυριά, είδη καλλωπισμού και προσωπικής υγιεινής κ.ο.κ.

Θα υπάρξουν (υπάρχουν ήδη…) κάποιες «συμφωνίες κυρίων» για πάγωμα, ακόμη και μικρή ποσοστιαία μείωση των τιμών που… ακολουθούν το μεγάλο ανατιμητικό ρεύμα των τελευταίων μηνών. «Μα, αυξάνεις λ.χ. 60% και… μετά «προσφέρεσαι» να μειώσεις τις τιμές κατά 5%;» θα πείτε – επιτέλους, «έστω», κάτι είναι και αυτό. Μόνο που εφόσον όλος ο «δυναμισμός» και η «αποφασιστικότητα» στη λειτουργία του κράτους φαίνεται να εξαντλούνται εδώ, ας αποφασίσουμε να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας. Πόσω μάλλον που –και γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε– για το αχαλίνωτο της αγοράς, ευθυνόμαστε και εμείς οι ίδιοι με την… ανύπαρκτη καταναλωτική συνείδηση!

Γκρινιάζουμε, αλλά… αγοράζουμε πεπόνια χριστουγεννιάτικα, «υποκύπτουμε» στη νοστιμιά του κρητικού χόρτου «σταμναγκάθι» και το χρυσοπληρώνουμε 10 ευρώ το κιλό (όταν το «φτωχότερο» ραδικάκι, κάνει κάτι λιγότερο από το 1/4 της τιμής αυτής!), ντομάτες (κατ’ εξοχήν καλοκαιρινό είδος!) έχουμε στο πιάτο όλο τον χρόνο. Γκρινιάζουμε για την ακρίβεια του κοντινού μας σούπερ μάρκετ αλλά δεν λέμε να… κουνηθούμε λίγες εκατοντάδες μέτρα, ακόμη και λίγα χιλιόμετρα (πόσες φορές την εβδομάδα ψωνίζουμε «μαζικά»; να ψωνίσουμε από το λιγότερο «επώνυμο» σούπερ μάρκετ, που διαπιστωμένα έχει χαμηλότερες τιμές – έστω και για τα είδη μόνο που είναι φθηνότερο…

Να δούμε τα… χαΐρια μας. Τώρα που αποφασίσαμε (βοήθησαν σίγουρα και τα ΜΜΕ) να… θυμώσουμε και να αγανακτήσουμε με την ακρίβεια και τις περιπτώσεις πρόδηλης αισχροκέρδειας, άντε να δούμε πώς θα αντιδράσουμε εκεί που «τσούζει», στην πράξη: η ομοσπονδία των καταναλωτικών οργανώσεων (εν υπνώσει και αυτές όλα τα χρόνια, πάντα… κατόπιν εορτής ξυπνάνε και δραστηριοποιούνται!) μας καλούν να κάνουμε μποϊκοτάζ στην αγορά γάλακτος, από 9 μέχρι 14 Ιουνίου και να ΜΗΝ αγοράζουμε μάρκες που οι τιμές τους είναι πάνω από το 1 ευρώ το λίτρο. Στην τιμή δηλαδή τη λογική (από 0,70 μέχρι 0,92 η τιμή του λίτρου σε όλες τις ευρωπαϊκές πόλεις!), που αφήνει περιθώρια κέρδους και για παραγωγούς και για βιομηχανίες και για εμπόρους. Εδώ, σε εμάς, το λίτρο το αγοράζουμε από 0,96 ευρώ (μια «ετικέτα») μέχρι και… 1,65 ευρώ. Στο γάλα με τους… κουμπάρους, τα καρτέλ και τα ολιγοπώλια, τις φοβερές αποκαλύψεις που μας συγκλόνισαν περίπου ένα χρόνο πριν. Για να μας δω – γιατί η γκρίνια μονάχα δεν φθάνει, χρειάζεται και η πράξη! Και όχι μόνο για το γάλα… kath