Αμφισβήτηση ή παραίτηση;

Είμαστε διατεθειμένοι να στερηθούμε ή να στερήσουμε από τα παιδιά μας για μια βδομάδα το γάλα; (Στην κρίση των διοξινών οι παιδίατροι έλεγαν ότι μια μικρή αποχή από γαλακτοκομικά δεν βλάπτει την υγεία.) Μάλλον όχι. Δεν θα πεθάνουμε της πείνας (στις τρίτες χώρες, που έχουν μόνο ρύζι, δεν μπορείς να πεις «κάνε μποϊκοτάζ στο ρύζι κι ας κοστίζει τρεις φορές ακριβότερα…»). Ωστόσο δεν μπορούμε να πεισθούμε για τη χρησιμότητα του μποϊκοτάζ. Χλιαρά, ή επιδοκιμάζουμε τις σχετικές πρωτοβουλίες καταναλωτικών οργανώσεων (η ακρίβεια στενοχωρεί πλέον και τον πιο άτσαλο καταναλωτή) και στην πράξη αφήνουμε άλλους να μποϊκοτάρουν, ή αδιαφορούμε, ή πάλι χλευάζουμε. Πόσο πέτυχε το μποϊκοτάζ του Ινστιτούτου Καταναλωτών στα μακαρόνια; Πόσοι δεν αγόρασαν ζυμαρικά από 26 έως 31 Mαΐου; Λίγοι. Μερικές από τις τοποθετήσεις επί τοποθετήσεων στα μπλογκ: «Αν την προηγούμενη και την επόμενη εβδομάδα οι καταναλωτές αγοράσουν τα πολλαπλάσια (κατατρυχόμαστε ακόμη από το κατοχικό σύνδρομο), σιγά να μη χάσουν οι εταιρείες…», «Στις εταιρείες δεν ενδιαφέρουν οι πωλήσεις της εβδομάδας, αλλά του τριμήνου», «Γιατί να μην αγοράσω μακαρόνια που είναι και το πιο φτηνό είδος διατροφής, ασχέτως αν η αύξηση των τιμών στα ζυμαρικά ήταν ανελέητη; Εγώ ποιον ακριβώς θα χτυπήσω ανελέητα; Ας μην κοροϊδευόμαστε!», «Δεν θα κάνω απεργία πείνας εξαιτίας της δικής σας αεργίας. Ο καθένας να αναλάβει τις ευθύνες του. Και αυτό το θέμα, όσο κι αν θέλουν να με κάνουν να το πιστέψω, δεν είναι δική μου ευθύνη», «Λέω αυτή την εβδομάδα να φάω διπλάσια ποσότητα μακαρόνια για να μην αισθάνονται κάποιοι ότι μας κοροϊδεύουν. Διότι στη Ελλάδα και οι καταναλωτικές οργανώσεις δρουν, όπως και οι πολιτικοί. Για το θεαθήναι» …

Το Ελληνικό Κέντρο Καταναλωτών και η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ενώσεων Καταναλωτών «Η Παρέμβαση» κήρυξαν σε μποϊκοτάζ στο φρέσκο παστεριωμένο γάλα με τιμή άνω του ενός ευρώ το λίτρο, για την επόμενη εβδομάδα, και δόθηκε μια ακόμη ευκαιρία στους Ελληνες, πλην του να αποκτήσουν καταναλωτική συνείδηση και πρακτική, πρωτίστως να δυσπιστήσουν. Από τις πρώτες αντιδράσεις: «Αρκεί να μην πάνε όλοι σαν ζώα να αδειάσουν τα ράφια των γαλακτοκομικών μια μέρα πριν από το μποϊκοτάζ», «Εκ των προτέρων καταδικασμένη κίνηση, γιατί δυστυχώς απευθύνεται σε Ελληνες κορόιδα που αγνοούν τη δύναμη που έχουν και πληρώνουν αβέρτα». «Το να κάνω εμπάργκο μού θυμίζει πρόταση ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ. Λύσεις μόνο δεν έχουμε, από προτάσεις έχουμε όσες θες», «Και τι θα πίνω, χυμούς, τσάι και καφέ, που τα πουλάνε εταιρείες που έχουν γάλα, οπότε πάλι στην ίδια τσέπη πάνε; Ή να πάρεις Μπάρμπα Στάθη που ανήκει στη Vivartia, που έχει τη Δέλτα, οπότε πηγαίνουν στην άλλη τσέπη. Γενικά είναι ένα μπέρδεμα» …

Ομως το μποϊκοτάζ είναι δοκιμασμένο όπλο στα χέρια του πολίτη. Αποδοκιμάζω, με ένα από τα λιγοστά μέσα που διαθέτω, μια συγκεκριμένη πολιτική, τιμολογιακή ή άλλη, μια συγκεκριμένη εταιρεία, αγορά, χώρα. Στέλνω ένα μήνυμα. Ακόμη κι αν οι περισσότεροι δεν πειθαρχήσουν και ψωνίσουν (άλλωστε, κι αυτοί που δεν ψωνίζουν σήμερα, θα το κάνουν αύριο), το μποϊκοτάζ θέτει το πρόβλημα, σε επιχειρήσεις και κυβερνήσεις. Πιεστικά, εκεί που πονά, στο πορτοφόλι. Τα λεφτά μου τα κάνω ό, τι θέλω. Ανεβάζεις τις τιμές; Δεν αγοράζω (το κάναμε για πρώτη φορά το 1975 στα κρέατα, το 1978 στα τρόλεϊ και τα λεωφορεία, το 1980 στα… ορμονούχα βοδινά, το 1982 στο ψωμί, το 1984 στα ανθυγιεινά σνακ, το 1989 στα οπωρολαχανικά, 1993 στα ολλανδικά προϊόντα λόγω της στάσης της χώρας στο Σκοπιανό κ. ο. κ.). Ενας μαχητικός αυτοαποκλεισμός από την αγορά – μπορούμε να ευτυχήσουμε και χωρίς την επιούσια κατανάλωση. kath