Ο φασισμός της ρακέτας

Βίδος Κοσμάς εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ

Εκείνο που µου κάνει κυρίως εντύπωση µε τους φανατικούς της ρακέτας είναι η επιµονή τους να παίζουν ανάµεσά µας, τη στιγµή που οι περισσότεροι εξ ηµών τους καταριόµαστε. Το θάρρος/θράσος τους, δηλαδή, που τους επιτρέπει να στέκονται πάνω από το συλλογικό ανάθεµα χωρίς να παθαίνουν τίποτα. Γιατί στην περίπτωσή τους είναι τόσο πολλά τα µάτια που τους κοιτάζουν µε µίσος, που και να µην πιστεύεις στη βασκανία αρχίζεις να την υπολογίζεις ως πιθανότητα. Ενας από τους τόσους που ενοχλούνται να έχει µικρό, έστω, ποσοστό των ικανοτήτων της τηλεκινητικής «Κάρι» του Στίβεν Κινγκ και… ποιος ξέρει πού µπορεί να βρεθούν το µπαλάκι και η ρακέτα, αν τυχόν αυτός χάσει την αυτοσυγκράτησή του.

Τι είναι εκείνο που τους κάνει να διασκεδάζουν ενώ κάνουν τα νεύρα των υπολοίπων τσατάλια; Ενα τεράστιο «έτσι γουστάρω» που πηγάζει από την αδιαφορία για τους άλλους; Κακά τα ψέματα, οι ρακέτες, όσο και αν είναι άμεσα συνδεδεμένες για ορισμένους (όχι λίγους) με το καλοκαίρι, δεν παύουν να είναι ένα παιχνίδι που μπορεί να γίνει επικίνδυνο για όσους βρίσκονται τριγύρω. Πέρυσι, ένας γνωστός μου έπαθε διάσειση όταν τον χτύπησε κατακέφαλα το μπαλάκι που ξέφυγε από ζευγάρι το οποίο έπαιζε δίπλα του. Εκλαιγε η κοπέλα που ευθυνόταν για το άτσαλο χτύπημα όταν ο γιατρός της πλαζ ζήτησε τη μεταφορά του τραυματία (από ένα μπαλάκι!) στο νοσοκομείο για επιπλέον εξετάσεις. Αναρωτιέμαι αν τώρα, αρκετά χρόνια μετά, ασκεί το σπορ με την ίδια αφασική αδιαφορία για τους συνανθρώπους της με την οποία το ασκούσε τότε. Ή έχει πάρει το μάθημά της;

Πάντως, ακόμη και αν θεωρήσουμε εκείνο το περιστατικό μεμονωμένο, οι ρακέτες εκτός από επικίνδυνες είναι κυρίως ενοχλητικές. Και αν αυτό δεν μπορείς να το καταλάβεις όταν παίζεις, μπορείς σίγουρα να το καταλάβεις αν βρεθείς ανάμεσα σε αυτά τα ζευγάρια που εκτονώνουν όλη την καταπιεσμένη έντασή τους βαρώντας με δύναμη το άμοιρο το μπαλάκι, που αν είχε φωνή θα ούρλιαζε από την κακοποίηση. Από τότε που ήμουν παιδί κάθε καλοκαίρι διαβάζω ρεπορτάζ και άρθρα για το θέμα.

Τίποτε δεν έχει αλλάξει, συνειδητοποίησα προ ημερών, όταν καθισμένος στην παραλία, ζαλισμένος από αυτό το τακ-τακ της ρακέτας των διπλανών, ονειρευόμουν την ώρα που θα επέστρεφα στην ησυχία του σπιτιού μου. Η παραλία ήταν οργανωμένη, από εκείνες όπου απαγορεύονται οι ρακέτες. Αλλά προφανώς αυτό καθόλου δεν πτόησε τους τενίστες λουομένους, ούτε πέρασε από το μυαλό τους ότι η διασκέδαση η δικιά τους μπορεί να είναι ενόχληση για τους υπόλοιπους. Και αν κάποιος ισχυριστεί πως είναι δικαίωμά του να παίζει το αγαπημένο του παιχνίδι όπου θέλει, αναρωτιέμαι πώς θα του φαινόταν αν ο καθένας μας αποφάσιζε να ασκεί το δικό του χόμπι. Σκέφτομαι πολύ σοβαρά να αρχίσω μαθήματα όμποε και τώρα το καλοκαίρι που θα έχω ελεύθερο χρόνο είναι ευκαιρία να κάνω την εξάσκησή μου δίπλα στο κύμα.

πηγή