Η ενέργεια, το περιβάλλον και εμείς

Επιστολή στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ 25/9/2020

Η ενέργεια, το περιβάλλον και εμείς

Κύριε Διευθυντά,

Μάθαμε λοιπόν να κλείνουμε την βρύση όσο ξυριζόμαστε, για να μην τρέχει άδικα το νερό (όχι ότι ανέβηκε η χρέωσή του). Μάθαμε να κλείνουμε το φως όταν βγαίνουμε απ’ το δωμάτιο (όχι ότι ανέβηκε η τιμή του ρεύματος). Μάθαμε να κυκλοφορούμε με ΜΜΜ, με ποδήλατα και με τα πόδια (όχι ότι φταίνε οι τιμές και οι φόροι για τα ΙΧ και τα καύσιμα). Μάθαμε να βάζουμε ηλεκτρονικές λάμπες και να προσπαθούμε να έχουμε συσκευές Α+ (υπερακριβές) για εξοικονόμηση ενέργειας. Χαμηλώνουμε το βλέμμα όταν πετάμε πολλά σκουπίδια και δεν βρίσκουμε τους ειδικούς, διαφορετικούς κάδους ανακύκλωσης. Νιώθουμε ενοχή όταν το σπίτι μας δεν έχει θερμομόνωση, και ξοδεύουμε ενέργεια (ξύλα, πετρέλαιο, ηλεκτρικό, αέριο) για να ζεσταθούμε.

Μας διαφημίζουν τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα που δεν θα ρυπαίνουν το περιβάλλον (άσχετα με την υπερβολική τιμή τους, και δίχως να νοιαζόμαστε για το πόσο ρυπαίνουσα είναι η πηγή που μας προμηθεύει το ηλεκτρικό ρεύμα, καίγοντας άνθρακα και λιγνίτη) και να κατεβάζουμε ένοχα το βλέμμα κάθε φορά που κρατάμε μια πλαστική σακούλα ή ένα πλαστικό μπουκάλι με νερό, εφόσον εμείς οι ίδιοι φταίμε για την κακή ποιότητα του νερού που βγάζουν οι βρύσες μας, καθώς και για την παραγωγή και διάθεση των πλαστικών.

Τελικά, φαίνεται πως μάλλον είμαστε οι ένοχοι για την υπερθέρμανση του πλανήτη.

Εκοψα και το τζάκι που άναβα μια φορά για το καλό του χρόνου, εφόσον το CO2 που απορροφά το δέντρο σε τριάντα χρόνια ζωής του, εγώ θα το εκπέμψω στο περιβάλλον μέσα σε λίγες ώρες…

Ισως και σε ατομικό επίπεδο, να είμαστε απόλυτα υπεύθυνοι για την κλιματική αλλαγή…

Κάθε φορά που ανάβω ένα τσιγάρο, αναρωτιέμαι μήπως φταίω προσωπικά για το λιώσιμο των πάγων στην Αρκτική.

Ευτυχώς, μετά βλέπω τις καμινάδες των εργοστασίων, τις υψικαμίνους της βιομηχανικής ζώνης, τις εξατμίσεις των φορτηγών και των λεωφορείων, τις καμινάδες κάποιων οικοδομών, και κάπως συνέρχομαι.

Η κατάσταση των πραγμάτων δυστυχώς είναι πολύ πιο σύνθετη, πολύ πιο περίπλοκη. Δεν αρκεί μια απλή παράθεση δεδομένων που θα οδηγήσουν και σε μιαν εύκολη κι απλή διαδικασία επίλυσης του προβλήματος.

Τα ακραία, έντονα καιρικά και φυσικά φαινόμενα που ταλαιπωρούν τη βιόσφαιρα, συμπίπτουν αφενός με την οικονομική ένδεια σε ολόκληρες χώρες, αλλά και σε κοινωνικές ομάδες σε διάφορες χώρες, συμπίπτουν και με την ονομαζόμενη «ενεργειακή ένδεια/φτώχεια», αλλά και αφετέρου συμπίπτουν και με την υπερβολική κατανάλωση αγαθών –και άρα την παραγωγή τους– σε άλλες περιοχές, με τεράστιες ανάγκες σε ενέργεια για βιομηχανίες, και μεταφορές.

Υπερπληθυσμός. Αστυφιλία. Μετακινήσεις πληθυσμού για διάφορες αιτίες. Ελλειψη τροφής και νερού λόγω ερημοποίησης περιοχών. Ελλειψη ενέργειας λόγω αυξημένης ζήτησης και ελεγχόμενων πόρων. Προσθέτοντας και τα ακραία καιρικά φαινόμενα, σου έρχεται τρέλα. Πού πηγαίνουμε; Ποιο θα είναι άραγε το άμεσο μέλλον της βιόσφαιρας και του ανθρώπινου γένους;

Εποικισμός στην Σελήνη ή στον Αρη; Για ποιους και πόσους άραγε; Οι υπόλοιποι από τα οκτώ δισεκατομμύρια; Απλά, θα εξαφανιστούν όπως οι δεινόσαυροι;

Αν αναλογιστούμε το θέμα σε παγκόσμιο επίπεδο, σε πλανητική κλίμακα, ο προβληματισμός οδηγεί σε απόγνωση. Είμαστε κόκκοι άμμου, αδύναμοι, ανήμποροι, πολύ μικροί για γενικεύσεις και ολοκληρωτικές επιτεύξεις επιθυμητών στόχων. Κατά συνέπεια, τι κάνουμε; Παραμένουμε αδρανείς; Σταυρώνουμε τα χέρια, σηκώνουμε τους ώμους, και συνεχίζουμε απτόητοι την καθημερινότητά μας που έχει περιοριστεί στην απλή κατανάλωση αγαθών και την παθητική παρατήρηση των γεγονότων μέσα από οθόνες κάθε λογής και μεγέθους;

Παρ’ όλα όσα βιώνουμε την τελευταία δεκαετία, υπάρχουν κάποιοι που αμφισβητούν την ύπαρξη κλιματικής αλλαγής. Ακόμη υπάρχουν κάποιοι που υποστηρίζουν ότι οι διαθέσιμες επιφάνειες του πλανήτη δεν επαρκούν για την κάλυψη των ενεργειακών αναγκών από ανανεώσιμες πηγές. Τα συμφέροντα καλά κρατούν. Κανείς μας δεν υποστηρίζει πως μία και μοναδική λύση θα αποτελέσει πανάκεια για το πρόβλημα. Ανάλογα με κάθε συγκεκριμένη περιοχή, μπορούν να εγκατασταθούν φωτοβολταϊκά, ανεμογεννήτριες, ηλιακοί συλλέκτες, μικρά υδροηλεκτρικά, διατάξεις γεωθερμίας, εκμετάλλευσης θαλάσσιων ρευμάτων, χρήσης των ΑΠΕ για παραγωγή υδρογόνου, καθώς και συνδυασμοί των παραπάνω.

Κλείνοντας, θα ’θελα να αναφερθώ στο ότι πρόσφατα βλέπω με συγκίνηση τα νεανικά μου όνειρα για φιλοπεριβαλλοντικούς οικισμούς και ενεργειακά αυτόνομα κτίρια να πραγματοποιούνται και να λειτουργούν σε αρμονική συνύπαρξη με το περιβάλλον, και να προσφέρουν ικανοποιητικές συνθήκες στους κατοίκους τους.

Μήπως πια ήρθε η ώρα για αντίστοιχες εφαρμογές στη χώρα μας; Ντρέπομαι να λέω στις διαλέξεις μου ότι ο Jeremy Rifkin (Η Οικονομία του Υδρογόνου), σε πρόσφατη επίσκεψή του στην Ελλάδα, δήλωσε «… δεν κατανοώ πώς η χώρα σας με τόσον ήλιο και ανέμους, δεν είναι ανεξάρτητη από ορυκτά καύσιμα…».

Συμπερασματικά, η γνώση, οι τεχνολογίες και τα μέσα επισφραγίζουν τις ανάγκες αλλά και τις δυνατότητες που υπάρχουν στη χώρα μας. Είναι πια απόλυτα σαφές το ότι η αναγνώριση των προβλημάτων σε συνδυασμό με την επίγνωση των ιδιαιτεροτήτων και δυνατοτήτων της χώρας μας, και την αποκεντρωμένη κατά περιοχές παραγωγή ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές, μπορούν άμεσα και απόλυτα να συνεισφέρουν στη βελτίωση των συνθηκών, στο «ευ ζην» των κατοίκων.

Δρ Πάνος Κοσμόπουλος