Να το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή ότι δεν είμαι υπάλληλος της εταιρίας, ούτε έχω εργαστεί ποτέ εκεί.Η αλήθεια είναι πολύπλευρη.
Ο υπάλληλος ο οποίος πολλές φορές έρχεται αντιμέτωπος με την κακή πολιτική της εταιρίας είναι υποχρεωμένος να κάνει την “μπροστάντζα” ξέρετε τί σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι ακούει τα παράπονα και κάνει τον δικηγόρο του διαβόλου για να την “γλυτώνει” το αφεντικό. Σημαίνει ότι χρειάζεται την δουλειά, ίσως να μην έχει την δυνατότητα να εργαστεί αλλού (δεν είμαστε όλοι πτυχιούχοι ΑΕΙ να μπορούμε να βρούμε άλλη εργασία εύκολα) και όταν υπογράφει σύμβαση εργασίας με την εταιρία, εξ ορισμού υποχρεώνεται να κάνει ό,τι βλακεία του λέει το μεγαλοκεφάλι. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ούτε κατά διάνοια ότι συμφωνεί με αυτό. Αλλά ΔΕΝ μπορεί να κάνει αλλιώς. Όταν λοιπόν εργάζεσαι με πενιχρούς μισθούς και κάνεις το παιδί για όλες τις δουλειές στο κατάστημα και κάθε μέρα ακούς το κοντό και το μακρύ του καθενός και δεν βρίσκεις το δίκαιό σου από πουθενά, απλώς γίνεσαι “αναίσθητος” και παπαγαλίζεις αυτό που σου λέει το αφεντικό (το οποίο παρεμπιπτόντως λίγο το νοιάζει, σε ένα γραφείο κάθεται μακριά και “αφόδευσε” κι όλας για τον απλό υπαλληλίσκο του ή τον καταναλωτή)για να μην χάσει το μισθό του.
Σε τέτοιου τύπου εταιρίες (σε μία εκ των οποίων εργάζομαι και εγώ) ο μάνατζερ είναι πάντα κοντά και συχνά πυκνά αποτελεί και τον “χαφιέ” του αφεντικού. Άρα και δίκαιο να θέλει να σας δώσει ο υπάλληλος ΔΕΝ μπορεί. Το ξέρετε ότι ΑΝ δεν κάνει αυτό που του ζητάει η εταιρία, και από ευθιξία αλλάξει κάποιο από τα προιόντα, τον βάζουν να πληρώσει την “χασούρα” από την τσέπη του; Φανταστείτε τώρα πόσες αλλαγές γίνονται καθημερινά και να πληρώνει ο υπάλληλος όλες αυτές τις αλλαγές. Απλώς δεν είναι εφικτό. Σίγουρα, θα έπρεπε να είναι πιο ευγενικοί απέναντι στον καταναλωτή που δεν φταίει και σε τίποτε. Όμως, κοιτάξτε γύρω σας. Πόσες φορές έχετε μπει σε μαγαζιά με ρούχα και βλέπετε την πωλήτρια να είναι αδιάφορη; Ή πόσες φορές πάτε σε σουπερμάρκετ και η ταμίας καν δεν σας βλέπει; Στις μεγάλες αλυσίδες που επικρατεί το “δίκαιο του αφεντικού” ο μικρουπάλληλος κάποια στιγμή αποφασίζει ότι δεν πρόκειται να κάθεται και να τσακώνεται και να δίνει εξηγήσεις για το πλούσιο αφεντικό. Πηγαίνει, δουλεύει και φεύγει.
Τώρα όσον αφορά το δίκαιο του καταναλωτή η καταγγέλλουσα για μένα έχει δίκαιο. Είτε είναι μία λάμπα, είτε είναι κάτι αξίας πολλών ευρώ, έχει το δικαίωμα να βρει το δίκαιό της. Παρ’ όλα αυτά, στην Ελληνική Τανζανία στην οποία ζούμε όπου ΟΛΑ λειτουργούν δήθεν, πραγματικά πιστεύετε ότι το κεφάλαιο δεν κυβερνάει; Είναι σωστό; Φυσικά και όχι!!! Όπως έχει διαμορφωθεί το κλίμα όμως, το να πιστεύουμε σε ένα ουτοπικό κράτος δικαίου απλώς μας εκνευρίζει.
Για μένα προσωπικά οι λύσεις είναι δύο. Από την μία μεριά να κατανοήσουμε ότι είναι αλήθεια πως ό,τι πληρώνεις αυτό και παίρνεις. Στην αλυσίδα που εργάζομαι εγώ (τύπου Jumbo) τα προιόντα είναι για “μία σεζόν” από την Κίνα. Αυτό σημαίνει ότι αν είσαι τυχερός θα σου κρατήσουν για ΛΙΓΟ και ανάλογα με την χρήση. Για αυτό και είναι πάρα πολύ φτηνά. Δηλαδή σε αυτά τα μαγαζιά πρέπει να πηγαίνουμε και να αγοράζουμε εποχικά προιόντα ή κάτι που και να χαλάσει δεν μας νοιάζει. Διακοσμητικά, κεριά κτλ. Αν περιμένουμε να δώσουμε ποιότητα στα παιδιά μας από εκεί…τότε δυστυχώς θα απογοητευτούμε. Τα προιόντα δεν είναι επικίνδυνα, αλλά είναι άχρηστα. Το δεύτερο είναι ότι πρέπει επιτέλους ΟΛΟΙ να κάνουμε την κίνηση της κυρίας με την λάμπα. Αν όλοι αρχίζαμε τις αγωγές, κάποια στιγμή θα άλλαζαν τα πράγματα. Όμως ποιός το κάνει και ποιός μπορεί να μπαίνει σε μεγάλες δικαστικές, πολυέξοδες διαμάχες με τους μεγαλοκαρχαρίες;
