Φθήνια, ανάπηρη, πάλι μας τάζουν

Το καλύτερο που μπορεί να πει κάποιος για τα μέτρα καταπολέμησης της ακρίβειας που ανακοίνωσε χθες το υπουργείο Ανάπτυξης είναι ότι είναι ακατανόητα. Δηλαδή τι ακριβώς σημαίνει το μέτρο 15 (από τα 41 συνολικά!) που θέλει «Ελεγχο ποσοτήτων πωλητών λαϊκών αγορών»; Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί είναι να εφαρμοστούν. Διότι θα μας κοστίσουν ακριβά: ακόμη κι αν μπορούσε να υπάρξει «διαρκής κοστολογικός έλεγχος» (μέτρο 7) δεν θα μας έφταναν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι του κόσμου για να τον εφαρμόσουμε.

Είναι προφανώς η μοίρα όλων των ελληνικών κυβερνήσεων να ανεβάζουν τη δεύτερη τετραετία το έργο «καταπολέμηση της ακρίβειας». Οι υπουργοί είτε περιδιαβάζουν τις αγορές εκστομίζοντας κατάρες, όπως έκανε ο κ. Κίμων Κουλούρης, είτε ανακοινώνουν δέσμες μέτρων, όπως έκανε χθες ο κ. Χρήστος Φώλιας.

Σ’ αυτό που πρέπει πάντως να μείνουμε είναι το πνεύμα της δέσμης μέτρων: «Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να πλουτίζει αθέμιτα ή αδικαιολόγητα σε βάρος του Ελληνα καταναλωτή» αναφέρεται στον πρόλογο. Επ’ αυτού έχουμε να κάνουμε πολλές καταγγελίες. Υπάρχει ένας τύπος ονόματι «Versace» που πουλάει δύο πιθαμές ύφασμα (φούστα την ονομάζει ο αισχροκερδής!) προς 500 και 700 ευρώ το κομμάτι. Δεν είναι αυτός «αθέμιτος πλουτισμός σε βάρος του Ελληνα καταναλωτή»; Δεν υπάρχει κάποιος να μας προστατεύσει απ’ αυτόν και τους ομοίους του;

Με δεδομένο λοιπόν ότι διακηρυγμένος στόχος του υπουργείου είναι «μια αγορά όπου ο Ελληνας καταναλωτής -και ιδιαίτερα αυτός που ανήκει στα ασθενέστερα οικονομικά στρώματα- μπορεί να απολαμβάνει προϊόντα και υπηρεσίες, σε προσιτές τιμές», γιατί δεν ασχολείται κάποιος με την τιμή των επώνυμων καναπέδων; Ξέρετε με τι περιθώρια κέρδους δουλεύουν κάποιες «μπουτίκ επίπλων»; Δεν έχει ο Ελληνας καταναλωτής δικαίωμα στο φθηνό «Roche Bobois»; Γιατί δεν εφορμά το υπουργείο Ανάπτυξης κατά την οδό Κηφισίας για να γράψει λαμπρές σελίδες δόξης στον πόλεμο κατά της αισχροκέρδειας; Αφού κατατροπώσει τους επιπλάρχες των Βορείων Προαστίων μπορεί να τραβήξει κατά Κολωνάκι μεριά. Εκεί πουλούν μια γυναίκεια τσάντα προς 1.000 και 2.000 ευρώ. Τι κι αν είναι «Louis Vuitton»; Τα κοστολόγια αυτού του αισχροκερδή τα ήλεγξε κανείς;

Υπάρχουν κι άλλες πολλές ιδέες για τον εξορθολογισμό της αγοράς. Τα μικρά αυτοκινητάκια τύπου «Smart» (είναι δεν είναι δύο μέτρα μήκος) πωλούνται όσο οι κουρσάρες των τεσσάρων μέτρων. Οι «Μερσεντές», ιδίου κυβισμού, κοστίζουν πολύ ακριβότερα από τα «Χιουντάι». Τα αυγά του οξύρυγχου (κοινώς χαβιάρι) είναι πιο ακριβά από το ημέτερο αυγοτάραχο. Η σαμπάνια, με περιεκτικότητα σε αλκοόλ κατά 70% λιγότερο από το δικό μας τσίπουρο, πωλείται σε επταπλάσια τιμή ακόμη κι από το ουίσκι.

Ποιος θα ασχοληθεί με αυτές τις αδικίες της νεοφιλελεύθερης αγοράς; Δεν μπορεί κοτζάμ υπουργείο Ανάπτυξης να ασχολείται μόνο με τις ντομάτες και τ’ αγγούρια. Πρέπει να διευρύνει τις αρμοδιότητες και τους ελέγχους. Διότι αν η αισχροκέρδεια δεν παταχθεί παντού, δεν θα παταχθεί πουθενά. Οπως θα έλεγε και ο ποιητής Μιχάλης Κατσαρός: «φθήνια ανάπηρη, πάλι μας τάζουν…»

Διότι καλό είναι να υπάρχει ο «έλεγχος φθορών αγροτικών προϊόντων» (μέτρο 13). Κάτι σχισμένα τζιν που πουλιούνται χρυσάφι θα τα ελέγξει κανείς;