Τα εισιτήρια της Μαντόνα(ς)…

Τα εισιτήρια της Μαντόνα(ς)…

Tου Aντωνη Kαρκαγιαννη

Η Μαντόνα προφανώς είναι ένα πολύ μεγάλο όνομα στο παγκόσμιο καλλιτεχνικό στερέωμα και οι λάτρεις, τι να πω τώρα, της μουσικής της, μα η μουσική είναι το λιγότερο, ας πω καλύτερα οι λάτρεις του «φαινομένου Μαντόνα» έσπευσαν να εξαντλήσουν τα εισιτήρια από την πρώτη μέρα της διάθεσής τους. Και μιλάμε για 35-40 χιλιάδες εισιτήρια, τόση είναι η χωρητικότητα του Ολυμπιακού Σταδίου.

Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι ότι τη μεγαλύτερη ζήτηση παρουσίασαν τα ακριβά εισιτήρια, των 250 ευρώ παρακαλώ, 85.000 παλιές ελληνικές δραχμές, αυτά εξαντλήθηκαν πρώτα. Εξίσου εντυπωσιακό το γεγονός ότι η εμφάνιση της κ. Μαντόνα στη χώρα μας είναι η ακριβότερη από οποιαδήποτε άλλη χώρα. Πολλοί το αποδίδουν στην αισχροκέρδεια της εταιρείας που ανέλαβε τη διοργάνωση. Αλλά ποια αισχροκέρδεια όταν τα εισιτήρια εξαντλούνται σε μερικές ώρες; Εστω αισχροκέρδεια της εταιρείας, αλλά και εμείς προσφερόμεθα ευχαρίστως σε αυτήν. Το πιο πιθανό είναι ότι, παρά τη λιτότητα και την ακρίβεια, κάπου υπάρχουν άφθονα χρήματα (και αλλού καθόλου). Και όχι μόνο αυτό αλλά… μάθανε και οι γύφτοι ότι έχουμε χρήματα και ευχαρίστως τα διαθέτουμε…

Δεν το διαπιστώνουμε μόνο από την εμφάνιση της κ. Μαντόνα. Προχθές μου έλεγε φίλος ότι πήγε σε μια «οργανωμένη πλαζ», με είσοδο 15 ευρώ το άτομο. Και βρήκε ουρά, πρωί του Σαββάτου, τουλάχιστον πεντακοσίων «οργανωμένων» κολυμβητών που περίμεναν με υπομονή να καταβάλουν τα 15 ευρώ.

Αλλά έχω και τρίτο παράδειγμα. Ο μανάβης της γειτονιάς μου, Παναθηναϊκός μεν αλλά και φίλος, έφερε τις προάλλες μια εντυπωσιακή παρτίδα από αχλάδια, εξαιρετικές κοντούλες. Παραξενεύτηκα που τα χώρισε σε τρεις κατηγορίες με διαφορετικές τιμές. Μία με αχλάδια σχετικώς μικρά, μια δεύτερη με μεσαίου μεγέθους και μέση τιμή και μια τρίτη με ωραία μεγάλα αχλάδια και τιμή 10 ευρώ το κιλό. Βρήκα πολύ λογική αυτή τη διαβάθμιση της τιμής ανάλογα με το μέγεθος. Τον ρώτησα όμως: «Αυτά τα ακριβά πώς θα τα πουλήσεις; Ολοι θα προτιμήσουν τα άλλα, τα φθηνότερα γιατί είναι και πολύ καλά». Κάνεις λάθος, μου λέει. Ολοι προτιμούν τα ακριβότερα και αυτά φεύγουν πρώτα.

Τι συμβαίνει; Η ακρίβεια είναι γεγονός αναμφισβήτητο. Αλλά και η ροπή μας στο ακριβό, όταν προσδοκούμε κάποια ιδιαίτερη ευχαρίστηση ή άνεση ή ακόμα και επίδειξη, είναι επίσης γεγονός. Ο καφές προσφέρεται 1,5 έως 2 ευρώ αλλά και προς 4-6 ευρώ. Η προτίμησή μας στρέφεται σαφώς προς τη δεύτερη κατηγορία για πολλούς λόγους που δεν είναι της ώρας να τους αναλύσουμε. Αν η ροπή αυτή είναι αληθινή, όπως πιστεύω, τότε καταρρέουν όλες οι θεωρίες, αριστερές και νεοφιλελεύθερες, για τη λιτότητα και την ακρίβεια.

Ρωτάω συναδέλφους του Οικονομικού Τμήματος και μου δίνουν μια απάντηση μάλλον κυνική: «Εκεί που υπάρχουν λεφτά, το καλό προϊόν δεν γνωρίζει ανταγωνισμό και κανείς πελάτης δεν πηγαίνει λίγο πιο κάτω για να βρει το ίδιο προϊόν λίγο φθηνότερο. Αγοράζει αυτό που ήδη κατέχει μια θέση στις συνήθειές του». Το κομβικό σημείο σε αυτή την κυνική απάντηση νομίζω ότι είναι η φράση «εκεί που υπάρχουν χρήματα». Τι συμβαίνει όμως «εκεί που δεν υπάρχουν ή δεν υπάρχουν αρκετά για να συντηρήσουν ροπές και συνήθειες».

Τα παραδείγματα που ανέφερα σημαίνουν ότι σε ορισμένες «περιοχές» υπάρχουν περισσότερα χρήματα από όσα υποθέτουμε και αυτά επιτρέπουν να διατηρήσουμε τη φυσική ροπή στο «καλό και ακριβό». Σε άλλες «περιοχές» όμως δεν υπάρχουν αρκετά χρήματα. Και εκεί βρίσκεται όλο το πρόβλημα της λιτότητας και της ακρίβειας. Και είναι σοβαρό από κάθε άποψη, κοινωνική ή πολιτική…. kathimerini

Κοινοποίηση

You May Also Like

More From Author

+ There are no comments

Add yours

Time limit is exhausted. Please reload CAPTCHA.