Ανομία

Ανομία

Κύριε διευθυντά

Σάββατο βράδυ βγήκα με τη σύζυγό μου. Στον δρόμο για το θέατρο πήραμε ταξί. Το ταξίμετρο έγραψε 2,60, ο ταξιτζής μάς ζήτησε 3 ευρώ. Του είπα γιατί 3 ευρώ μού απάντησε ότι η ελάχιστη ήταν 2,80. Τα στρογγυλοποίησε προς τα πάνω. Στο μικρό θέατρο πήραμε δύο ποτήρια κρασί. Τους ζήτησα απόδειξη. Μου απάντησαν ότι τα χρήματα πήγαιναν στην ομάδα (του θεάτρου). Στην επιστροφή πήραμε πάλι ταξί προς το Σύνταγμα. Πήγαμε να φάμε κάτι. Στο εστιατόριο κάπνιζαν. Ζητήσαμε κάπου που να μην καπνίζουν. Μας έδειξαν μια γωνιά λες και θα μας έβαζαν τιμωρία! Είπα στη σύζυγό μου να καθίσουμε αλλού κι ας έχει τσιγάρο έτσι κι αλλιώς δεν υπήρχε ξεχωριστός χώρος. Στην επιστροφή πήραμε ταξί για το σπίτι. Ο ταξιτζής κάπνιζε και είχε δυνατά τη μουσική. Η σύζυγός μου ζήτησε να ανοίξει το παράθυρο. Ο ταξιτζής μάς ρώτησε αν μας ενοχλεί το τσιγάρο. Του είπαμε ναι. Το πέταξε. Ανεβαίνοντας την Αγίου Ιωάννου στην Αγία Παρασκευή είδαμε ότι έξω από ένα μεγάλο cafe-bar το πεζοδρόμιο ήταν γεμάτο με αυτοκίνητα. Το πεζοδρόμιο καινούργιο και πλατύτερο, αλλά γεμάτο αυτοκίνητα. Γυρίσαμε πίσω. Είχαμε μάθει για το τρομοκρατικό χτύπημα. Σκεφτόμασταν την καθημερινή τρομοκρατία, το άγχος να ζητήσεις αποδείξεις, να ζητάς από τους άλλους να σεβαστούν τα δικαιώματά σου, να ζητήσεις το αυτονόητο. Η τρομοκρατία αυτή είναι καθημερινή, αφορά όλα τα επίπεδα της δημόσιας ζωής και το χειρότερο δεν φαίνεται να μπορεί κανείς να μας προστατεύσει.

Βασιλης Σπυριδωνιδης
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_16/01/2010_386942