Η ταλαιπωρία των πελατών

Mπήκα στο υποκατάστημα της τράπεζας, χωρίς να περιμένω και πολλά, αλλά ήταν η τελευταία μου ελπίδα, πριν την… ταλαιπωρία. Πέντε υπάλληλοι, ο ένας στο ταμείο διάβαζε ένα περιοδικό, ένας άλλος κοίταζε στο κομπιούτερ και οι υπόλοιποι τρεις κάπνιζαν και μιλούσαν για το εργασιακό τους μέλλον. «Μήπως έχω ξεχάσει εδώ την ταυτότητά μου» ρώτησα δειλά. Μία κυρία, ευγενέστατη είναι η αλήθεια, με ρώτησε το ονοματεπώνυμό μου, άνοιξε ένα συρτάρι και μου έδωσε την ταυτότητα που όπως αποδείχτηκε είχα αφήσει στην τράπεζα για περισσότερο από ένα δίμηνο. Ολο αυτό το χρονικό διάστημα η ταυτότητά μου βρισκόταν στα συρτάρια ενός γραφείου μιας τράπεζας με την οποία συναλλάσσομαι πολύ συχνά και ούτε ένας εργαζόμενος δεν σκέφτηκε να αναζητήσει το τηλέφωνό μου -ασφαλώς η τράπεζα έχει τα στοιχεία μου- και να με ειδοποιήσει, για να γλιτώσω το άγχος και την ταλαιπωρία. Δεν τους πέρασε όμως από το μυαλό. Ηταν δουλειά τους; Ασφαλώς όχι με τη στενή έννοια του όρου. Τυπικά δεν έκαναν τίποτα λάθος.

Θα καταλάβατε ότι πρόκειται για κρατική τράπεζα. Οχι ότι και στον ιδιωτικό τομέα δεν υπάρχει αδιαφορία, αλλά συνήθως περιορίζεται από τον φόβο του αφεντικού, που αντίθετα από το δημόσιο τομέα, είναι συγκεκριμένο και προσωποποιημένο. Και βέβαια το περιστατικό που διηγήθηκα δεν είναι παρά ένα ελάχιστο δείγμα των ιστοριών καθημερινής τρέλας που εκτυλίσσονται κάθε φορά που ένας πολίτης απευθύνεται σε μια δημόσια υπηρεσία. Δεν συμφωνώ με όσους προβάλλουν ως λύτρωση από όλα τα δεινά του βραδυκίνητου κρατικού μηχανισμού την άρση της μονιμότητας «αυτών των τεμπέληδων». Αυτή η λύση νομίζω ότι τελικά θα δημιουργούσε περισσότερα προβλήματα από όσα θα έλυνε, διαλύοντας και την ελάχιστη συνέχεια στον διοικητικό μηχανισμό της χώρας.

Ομως αναρωτιέμαι για ποιο λόγο οι άνθρωποι που εργάζονται στο δημόσιο, δεν δίνουν δεκάρα για εκείνους από τους οποίους πληρώνονται, δηλαδή όλους εμάς τους φορολογούμενους πολίτες. Γιατί δεν προτιμούν να λύσουν ένα πρόβλημα από το να το αφήσουν να διαιωνίζεται, δυσκολεύοντας και τη δική τους δουλειά; Δεν είναι δυσάρεστο να αντιμετωπίζεις συνέχεια εκνευρισμένους από την ταλαιπωρία ανθρώπους;

Επειδή ζούμε σε παράξενους καιρούς από την άποψη των εργασιακών δικαιωμάτων, δεν είναι άραγε καλύτερα να πάρεις με τη δική σου πλευρά τους άλλους πολίτες ακόμα και αυτούς που εργάζονται σε περισσότερο ανταγωνιστικές συνθήκες αντί να τους τοποθετείς απέναντι, δυσκολεύοντας έτσι παραπάνω την έτσι και αλλιώς δύσκολη ζωή τους;

Είναι σίγουρο πως κάθε φορά που οι πολίτες βλέπουν μαύρες σημαίες έξω από μια δημόσια επιχείρηση που πωλείται, ή εγκλωβίζονται στην κίνηση από μια πορεία διαμαρτυρίας, πριν οποιαδήποτε άλλη σκέψη πολιτικού περιεχομένου, αναλογίζονται ότι ήρθε η ώρα να πάρουν επιτέλους το αίμα τους πίσω και γιατί όχι να «εκδικηθούν», τις ευνοημένες από εργασιακή άποψη, ομάδες. Το μνησίκακο «καλά να πάθουν» έρχεται στο στόμα αυτόματα. Γιατί όπως και να το κάνουμε είναι παράλογο να ζητάς κατανόηση και στήριξη από εκείνους που επί χρόνια έγραφες στα παλαιότερα των υποδημάτων σου.